Pierwszy polski bioklimatyczny budynek biurowo-logistyczny zaprojektowany przez Studio Architektoniczne OZONE z Wrocławia

Głównym zamierzeniem inwestora było osiągnięcie nieznanego na polskim rynku standardu przestrzeni biurowej jak i logistycznej o wyjątkowo wyśrubowanych wymaganiach ekologicznych i społecznych, stanowiący swoisty symbol modus operandi inwestora. Podstawowym celem stało się tu zrealizowanie ambitnego założenia budynku bioklimatycznego, który funkcjonuje jak żywy organizm, zapewniając użytkownikom najlepsze możliwe warunki komfortu pracy i wypoczynku. Samo pojęcie budynków bioklimatycznych jest mało rozpowszechnione, a źródła definiują ją jako budynki uwzględniające w projektowaniu i działaniu wszystkie aspekty budownictwa energooszczędnego, w tym w szczególności budownictwa zrównoważonego rozwoju, skupiając się ponad wszystko na szeroko pojętym komforcie użytkowników i samoistnym dostosowywaniu się do otaczającego środowiska. Wymagania stawiane takim obiektom to przede wszystkim wykorzystywanie naturalnych materiałów i procesów do zabezpieczenia odpowiedniego komfortu użytkowników oraz obniżenia wpływu inwestycji na środowisko rozumianego w kategoriach: ekologii, ekonomii i socjologii.

Projektowanie budynku bioklimatycznego rozpoczyna się podobnie jak większość inwestycji od sprecyzowania potrzeb funkcjonalno-przestrzennych i tu niestety kończy się wspólny mianownik. Proces wymaga bardzo głębokiej analizy terenu inwestycji, zdefiniowania potencjałów energetycznych i określenia zasad przestrzenno-środowiskowych porządkujących lokalizację budynku i zagospodarowania jego otoczenia. Podstawowym kryterium urządzenia terenu jest optymalne usytuowanie budynku ze względu na rzeźbę terenu, kierunki świata, przeważające kierunki wiatrów, ekspozycje słoneczną, zacienianie i przesłanianie przez obiekty sąsiadujące. Obiekt sytuuje się w taki sposób aby maksymalizować zyski termiczne i minimalizować straty m.in. poprzez ograniczenie ilości perforacji oraz wielkość elewacji północnej.

Filozofia budynków bioklimatycznych wymusiła również dokonanie korekt w standardowym modelu funkcjonalno-przestrzennym, zapewniając tym samym optymalizację energetyczną. Strategicznym zadaniem była reorganizacja funkcji w zakresie strefowania pomieszczeń i dalej buforowania energetycznego obiektu od pomieszczeń o niskich zapotrzebowaniach energetycznych i poziomu komfortu aż do tych najbardziej wymagających. Całość działań przyniosło spójny funkcjonalno-energetyczny mechanizm, którego zasady działania obrazują załączone schematy.